Είναι παρηγοριά για εμένα να ξέρω ότι πάνω από την μπόχα και τη λάσπη των ανθρώπινων πεδινών εκτάσεων υπάρχει μια ανώτερη, λαμπρότερη ανθρωπότητα, πολύ μικρή στον αριθμό (γιατί καθετί διακεκριμένο είναι από τη φύση του σπάνιο): Ανήκει κανείς σε αυτήν, όχι επειδή είναι πιο προικισμένος ή πιο ενάρετος ή πιο ηρωικός ή πιο πιστός στην αγάπη από τους ανθρώπους που βρίσκονται κάτω, αλλά – επειδή είναι πιο ψυχρός, πιο λαμπρός, πιο μακρύθωρος, πιο μοναχικός. Επειδή αντέχει, προτιμά, ζητά τη μοναξιά ως ευτυχία, ως προνόμιο, και μάλιστα ως συνθήκη ύπαρξης: Επειδή ζει ανάμεσα στα σύννεφα και τις αστραπές όπως ανάμεσα στους ομοίους του, αλλά το ίδιο ανάμεσα σε ακτίνες του ήλιου, δροσοσταλίδες, νιφάδες χιονιού και σε καθετί που έρχεται αναγκαία από τα ύψη και, όταν κινείται, κινείται αιωνίως μόνο από πάνω προς τα κάτω. Οι βλέψεις προς τα ύψη δεν είναι δικές μας. Οι ήρωες, οι μάρτυρες, οι μεγαλοφυΐες και οι ζηλωτές δεν είναι αρκετά ακίνητοι, υπομονετικοί, λεπτοί, ψυχροί, αργοί για εμάς.

Να καθορίζει κανείς τον δικό του κανόνα και να επιμένει σ’ αυτόν. Να ορίζει κανείς ένα νόμο για τον εαυτό του, υπό τον όρο να μην τον αλλάζει… Να μην υποχωρήσει. Να μην τσακίσει. Να συνεχίσει και χωρίς να υπάρχουν λόγοι να συνεχίσει. Να είναι πιστός στις προδομένες ιδέες, να είναι πιστός για λογαριασμό εκείνων που δεν ήσαν. Να είναι πιστός επίσης και σ’ εκείνους που δεν υπάρχουν πια. Να υπερασπίζει εναντίον όλων και εναντίον του εαυτού του την ιδέα που έχει για τα πράγματα και την ιδέα που θα ήθελε να έχει για τον εαυτό του.

Δεν υπερασπίζομαι ενάντια σε κατηγόρους, στους οποίους δεν δίνω το δικαίωμα να κατηγορήσουν εμένα και τους συμπατριώτες μου. Δεν ασχολούμαι με κατηγορίες, οι οποίες αποτελούν θέματα εσωτερικά των Γερμανών και επομένως δεν αφορούν τους ξένους.

Δεν προβάλλω καμία αντίρρηση ενάντια στις εκφράσεις, οι οποίες στρέφονται κατά της τιμής μου και της τιμής ολόκληρου του γερμανικού λαού. Αντιθέτως, θεωρώ τις κατηγορίες αυτές των αντιπάλων μου τιμή.

Είχα την τύχη να δράσω πολλά χρόνια της ζωής μου κάτω από την ηγεσία του μεγαλύτερου γιου που έβγαλε ο λαός μου στα χίλια χρόνια της ιστορίας του. Ακόμη και αν μπορούσα, δεν θα ήθελα να σβήσω τα χρόνια αυτά από την ύπαρξή μου.

Είμαι ευτυχισμένος γνωρίζοντας ότι εκπλήρωσα την υποχρέωσή μου απέναντι στο λαό μου, την υποχρέωση μου ως Γερμανός, εθνικοσοσιαλιστής και πιστός σύντροφος του ηγέτη μου.

Rudolf Hess, η μοναδική του δήλωση στην δίκη της Νυρεμβέργης.
Την δήλωση αυτή δεν πήρε πίσω ποτέ.

Δεν δύναται να υπάρξη μία φυλή, εάν δεν δημιουργήση πολιτισμόν ιδικόν της. Άλλως το Έθνος δεν είναι παρά μόρια νεκρού σώματος, τα οποια ημπορούν να χρησιμεύσουν ως λίπασμα δι’ άλλας φυλάς. Οντότητα δεν δύνανται να αποτελέσουν. Ούτε είναι η δημιουργία του τρίτου ελληνικού πολιτισμού κάτι το οποίον να είναι ανώτερον των δυνάμεων του Ελληνικού Λαού. Μη σας τρομάζουν οι πολιτισμοί μας οι οποίοι επέρασαν. Να μη σας τρομάζουν καθόλου. Δεν ήσαν τέλειοι. Σεις πρόκειται να κάμετε τελειότερον.

Ένα έθνος μπορεί να επιζήσει από τους ανόητους και ακόμα και τους φιλόδοξούς του. Αλλά δεν μπορεί να επιζήσει από την προδοσία στο εσωτερικό του.

Ένας εχθρός προ των πυλών είναι λιγότερο τρομερός γιατί είναι γνωστός και κρατά την σημαία του υψωμένη. Αλλά οι προδότες που κινούνται μεταξύ των εγκλείστων ελεύθερα, οι δικοί τους ύπουλοι ψίθυροι που σιγοψιθιρίζονται μέσα σ’ όλες τις αυλες, ακούονται μέχρι τις αίθουσες της κυβέρνησης της ίδιας... γιατί ο προδότης δεν φαίνεται καθόλου ως προδότης: Μιλά με εκφράσεις γνωστές στα θύματά του, και φορά τα πρόσωπά τους και τα ενδύματά τους, απευθύνεται στη μικροψυχία που βρίσκεται βαθιά στις ψυχές όλων των ανθρώπων. Σαπίζει τη ψυχή ενός έθνους, εργάζεται κρυφά και άγνωστος στη νύχτα για να υπονομεύσει τους στυλοβάτες της πόλης, μολύνει το πολιτικό σώμα έτσι ώστε να μην μπορεί

πλέον να αντισταθεί. Ο δολοφόνος πρέπει να είναι λιγότερο τρομακτικός.

Ο κίνδυνος είναι μεγάλος, όταν στραφεί ολοκληρωτικά η γενική παιδεία ενός Κράτους, αποκλειστικά και πάντα, στις θετικές επιστήμες. Αντίθετα η γενική παιδεία πρέπει πάντοτε ν’ αποβλέπει σ’ ένα ιδανικό. Έχει καθήκον να στηριχθεί πάνω σε βάσεις ανθρωπιστικές και να δημιουργήσει τα σημεία απ’ όπου αργότερα θα ξεκινήσει μια επαγγελματική εκπαίδευση πιο ανεπτυγμένη. Αν δεν γίνει αυτό, τότε ξοδεύουμε ασυλλόγιστα δυνάμεις που θάχουν πολύ πιο μεγάλη σημασία για την ανθρώπινη ύπαρξη αργότερα, απ’ όλες αυτές τις τεχνικές γνώσεις. Ειδικότερα η διδασκαλία της ιστορίας δεν πρέπει να παραγνωρίζει την αρχαία περίοδο. Αν κατέχουμε έστω και σε χοντρές γραμμές την Ρωμαϊκή ιστορία, θα μας γίνει ο καλύτερος οδηγός για τα σημερινά χρόνια, αλλά και για όλες τις εποχές. Πρέπει ακόμη να διαφυλάξουμε σ’ όλη του την ομορφιά το Ελληνικό Ιδεώδες του Πολιτισμού.

Η αρχηγία ενός στρατεύματος ελληνικού ήτον μία τυραννία, διατί έκαμνε και τον αρχηγό, και τον κριτή, και τον φροντιστή, και να του φεύγουν κάθε μέρα και πάλι να έρχονται. Να βαστάει ένα στρατόπεδο με ψέμματα, με κολακείες, με παραμύθια. Να του λείπουν και ζωοτροφίες και πολεμοφόδια, και να μην ακούν και να φωνάζει ο αρχηγός. Ενώ εις την Ευρώπη ο αρχιστράτηγος διατάττει τους στρατηγούς, οι στρατηγοί τους συνταγματάρχας, οι συνταγματάρχαι τους ταγματάρχας και ούτω καθεξής. Έκανε το σχέδιό του και εξεμπέρδευε. Να μου δώσει ο Βελιγκτών σαράντα χιλιάδες στράτευμα το εδιοιηκούσα, αλλ' αυτουνού να του δώσουν πεντακόσιους Έλληνας δεν ημπορούσε ούτε μία ώρα να τους διοικήσει. Κάθε Έλληνας είχε τα καπρίτσια του, το θεό του, και έπρεπε να κάμει δουλειά κανείς με αυτούς, άλλον να φοβερίζει, άλλον να κολακεύει, κατά τους ανθρώπους.

Με αναφορά στην ελληνική κοσμοθεώρησι του δικαιώματος των λαών στις δικές τους ρίζες, δικές τους κληρονομιές, στους δικούς τους πολιτισμούς, στις δικές τους θρησκείες, καθόρισε ο Σιωνισμός την μοναδικότητα του δικού ΤΟΥ δικαιώματος να εκριζώση ρίζες, κληρονομιές, πολιτισμούς και θρησκείες και να επιβάλλει την “ισότητα” (για όλους, εκτός από τον εαυτό του!), την πανσπερμία, τον ισοπεδωτισμό, τον διεθνισμό, τον οικουμενισμό, με τις “κοσμοθεωρίες” που κατασκευασε, τα συστήματα που καλλιέργησε, τις αιρέσεις που γέννησε…

Και εάν ακόμη οι προσπάθειές μας οδηγηθούν σε αποτυχία, αυτή θα είναι μία αποτυχία προσωρινού χαρακτήρα. Διότι άνοιξα τα μάτια ολοκλήρου του κόσμου ενώπιον του εβραϊκού κινδύνου. Όλα αυτά έκαναν τον εβραίο περισσότερο επιθετικό. Στην πραγματικότητα είναι λιγότερο επικίνδυνος όταν εκδηλώνει την επιθετικότητά του, παρά όταν μετέρχεται της δολιότητος και των μηχανορραφιών. Ο εβραίος ο οποίος προβαίνει σε ομολογία της φυλετικής του καταγωγής είναι απείρως προτιμότερος από τον δήθεν σεμνότυφο εβραίο που ισχυρίζεται πως διακρίνεται από εμάς μόνο από θρησκευτική άποψη. Εάν ο πόλεμος αυτός αποβεί νικηφόρος για τα όπλα μας, θα θέσω τέλος στην παγκόσμια εβραϊκή δύναμη και θα κατορθώσω στους εβραίους ένα χτύπημα, από το οποίο δεν θα συνέλθουν ποτέ. Ακόμη όμως και εάν χάσω αυτόν τον πόλεμο, τούτο δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι η κυριαρχία τους είναι εξασφαλισμένη, διότι τότε θα προκαλέσουν οι ίδιοι το τέλος τους. Θα μεταβληθούν σε υπέρμετρα αλαζόνες, ώστε θα προκαλέσουν μια ισχυρή αντίδραση εναντίον τους. Θα εξακολουθήσουν, ασφαλώς, να συμπορεύονται με τον λαγό, αλλά και να κυνηγούν πλάι στους σκύλους, ώστε να διεκδικούν τα δικαιώματα του πολίτη ανά χώρα και να παραμένουν, προπαντός, μέλη της "εκλεκτής" φυλής.