Η αρχηγία ενός στρατεύματος ελληνικού ήτον μία τυραννία, διατί έκαμνε και τον αρχηγό, και τον κριτή, και τον φροντιστή, και να του φεύγουν κάθε μέρα και πάλι να έρχονται. Να βαστάει ένα στρατόπεδο με ψέμματα, με κολακείες, με παραμύθια. Να του λείπουν και ζωοτροφίες και πολεμοφόδια, και να μην ακούν και να φωνάζει ο αρχηγός. Ενώ εις την Ευρώπη ο αρχιστράτηγος διατάττει τους στρατηγούς, οι στρατηγοί τους συνταγματάρχας, οι συνταγματάρχαι τους ταγματάρχας και ούτω καθεξής. Έκανε το σχέδιό του και εξεμπέρδευε. Να μου δώσει ο Βελιγκτών σαράντα χιλιάδες στράτευμα το εδιοιηκούσα, αλλ' αυτουνού να του δώσουν πεντακόσιους Έλληνας δεν ημπορούσε ούτε μία ώρα να τους διοικήσει. Κάθε Έλληνας είχε τα καπρίτσια του, το θεό του, και έπρεπε να κάμει δουλειά κανείς με αυτούς, άλλον να φοβερίζει, άλλον να κολακεύει, κατά τους ανθρώπους.

Με αναφορά στην ελληνική κοσμοθεώρησι του δικαιώματος των λαών στις δικές τους ρίζες, δικές τους κληρονομιές, στους δικούς τους πολιτισμούς, στις δικές τους θρησκείες, καθόρισε ο Σιωνισμός την μοναδικότητα του δικού ΤΟΥ δικαιώματος να εκριζώση ρίζες, κληρονομιές, πολιτισμούς και θρησκείες και να επιβάλλει την “ισότητα” (για όλους, εκτός από τον εαυτό του!), την πανσπερμία, τον ισοπεδωτισμό, τον διεθνισμό, τον οικουμενισμό, με τις “κοσμοθεωρίες” που κατασκευασε, τα συστήματα που καλλιέργησε, τις αιρέσεις που γέννησε…