Ότι πρόκειται να πώ, δεν αφορά στο συνηθισμένο άνθρωπο των ημερών μας. Αντίθετα έχω κατά νου τον άνθρωπο που, ενώ έχει εμπλακεί με το σημερινό κόσμο ακόμη και στα πιό προβληματικά και παροξυσμικά σημεία του, ενδόμυχα δεν ανήκει σ’ έναν τέτοιο κόσμο, ούτε θα ενδώσει σ’ αυτόν. Ουσιαστικά αισθάνεται τον εαυτό του ν’ ανήκει σε μια διαφορετική φυλή απ’ αυτήν της συντριπτικής πλειοψηφίας των συγχρόνων του.

Julius Evola: Ιππεύοντας την τίγρη

Θα εχαιρέτιζα μετά ιδιαιτέρας χαράς κάθε μέτρον που θα έδινεν εις την μέσην και ανωτάτην μας εκπαίδευσιν χαρακτήρα αριστοκρατικώτερον. Θ’ απήλλαττε το γυμνάσιον και το Πανεπιστήμιον από τον άχρηστον όχλον των μετριοτήτων, τας οποίας η ευκολία της σπουδής αποσπά από τα επαγγέλματα των πατέρων των, εις τα οποία χρησιμώτεροι θα ήσαν προς την εθνικήν ολότητα… Διότι άλλο από θεσιθήρας και δημοσίους υπαλλήλους δεν είναι ικανοί να γίνουν.

Ιωάννης Συκουτρής, Εμείς Και Οι Αρχαίοι

Ως αφετηρίαν λαμβάνω την έννοιαν της Ελληνικής φυλής, εξ αυτής δε συνάγω πολιτικόν πρόγραμμα δια το Ελληνικόν κράτος. Διότι υπάρχει το δίλημμα: ή θα κάμη το Ελληνικόν βασίλειον πολιτικήν καθαρώς κρατικήν, οπότε θα αδιαφορήση δια την πολιτικήν αποκατάστασιν των έξω των συνόρων του Ελλήνων, ή θα κάμη πολιτικήν πρωτίστως φυλετικήν και δευτερευόντως κρατικήν. Είμεθα υποχρεωμένοι να ακολουθήσωμεν το δεύτερον, διότι τα γεωγραφικά σύνορα του κράτους δεν συμπίπτουν ακόμη με τα γεωγραφικά σύνορα της φυλής.

Ίων Δραγούμης: Προγραμματικοί Πολιτικοί Στοχασμοί

Η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν η δικτατορία πενήντα χιλιάδων ομοτίμων πολιτών επί τριών εκατομμυρίων συμμάχων, μετοίκων και δούλων. Επί πενήντα χρόνια έτυχε οι 25.001 από αυτές τις πενήντα χιλιάδες να είναι άνθρωποι έξυπνοι. Βιολογικό φαινόμενο καταπληχτικό και ανεπανάληπτο στην ιστορία. Από την στιγμή που οι 25.001 έξυπνοι έγιναν 24.999, οι 25.001 ηλίθιοι έφεραν στην αρχή τον Κλέωνα, άνθρωπο στα μέτρα τους ακριβώς, κι η δημοκρατία ξαναβρήκε τον συνεπή εαυτό της.

Μ. Καραγάτσης

Η δημοκρατία είναι το πιο αυταρχικό πολίτευμα, γιατί επιβάλλει στους πάντας τις ανεξέλεγκτες κι άτυπες παρορμήσεις του όχλου. Μ’ ένα δικτάτορα, κατά κάποιον τρόπο συζητείς λογικά, γιατί έχει πάντοτε μια δόση λογικής. Με τον όχλο, κάθε συζήτηση αποκλείεται. Μόνον να τον επηρεάσης μπορείς, αν είσαι δημαγωγός δηλαδή αν μεταχειρισθής επιχειρήματα χαμηλοτάτης ποιότητας, τα μόνα που ο όχλος μπορεί να κατανοήση. Ενας δικτάτωρ, αν βέβαια δεν είναι κτήνος, έχει κάποια γνώση και κάποιαν εκτίμηση προς τις προσωπικότητες της χώρας. Ο όχλος τις αγνοεί, κι ούτε παραδέχεται να κυβερνηθή από ανθρώπους που σκέπτονται. Η σκέψη για τον όχλο είναι αντιπαθής, ύποπτη κι επικίνδυνη.

Μ. Καραγάτσης

Κάποιοι άγιοι δε ζητιάνευαν. Ό,τι ήθελαν τό'παιρναν με το σπαθί τους. Να μπορούσε, λέει, να μπει κανείς έτσι, σαν τους ιππότες, καβαλάρης στην Παράδεισο! Ήρωας κι άγιος, νά ο τέλειος άνθρωπος.

Νίκος Καζαντζάκης

Ακούω την άγρια κραυγή κι ανατινάζουμαι. Μέσα μου, η αγωνία που ανηφορίζει συντάζεται, για πρώτη φορά, σε ακέραιη ανθρώπινη φωνή, στρέφεται κατά πρόσωπο και με φωνάζει – καθαρά, με τ’ όνομά μου, με τ’ όνομα του γονιού μου και της ράτσας μου! Είναι η μεγάλη κρίσιμη στιγμή. Είναι το σύνθημα της Πορείας…

Η Κραυγή κηρύχνει μέσα μου επιστράτεψη. Φωνάζει:
"Εγώ, η Κραυγή, είμαι ο Κύριος ο Θεός σου! Δεν είμαι καταφύγι. Δεν είμαι σπίτι κι ελπίδα. Δεν είμαι Πατέρας, δεν είμαι Γιος, δεν είμαι Πνέμα. Είμαι ο Στρατηγός σου! Δεν είσαι δούλος μου, μήτε παιχνίδι στις απαλάμες μου. Δεν είσαι φίλος μου, δεν είσαι παιδί μου. Είσαι ο σύντροφός μου στη μάχη. Κράτα γενναία τα στενά που σου μπιστεύτηκα. Μην τα προδώσεις! Χρέος έχεις και μπορείς στο δικό σου τον τομέα να γίνεις ήρωας. Αγάπα τον κίντυνο. Τι είναι το πιο δύσκολο; Αυτό θέλω! Ποιο δρόμο να πάρεις; Τον πιο κακοτράχαλον ανήφορο. Αυτόν παίρνω κι εγώ. Ακλούθα μου!
Να μάθεις να υπακούς. Μονάχα όποιος υπακούει σε ανώτερό του ρυθμό είναι λεύτερος.
Να μάθεις να προστάζεις. Μονάχα όποιος μπορεί να προστάζει είναι αντιπρόσωπός μου απάνω στη γης ετούτη.
Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.
Ν’ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους. Να ζητάς συντρόφους!"

Νίκος Καζαντζάκης: Ασκητική

Sunset on a dying town, our brave men sit in prayer
Their bodies weak, a feeling of despair
Never to be free of the foreign master
Our brave ones flee, their spirits fading faster

Before the Resurrection

There goes the last of the chosen ones
Where lies the past, it´s gone with all our sons
Where is the peace, we've been searching for?
How long to wait, until we hear the Call?

Until the Resurrection
Until the Resurrection
Until the Resurrection

Marching of to war, to the beating of the drum
How many die, until the war is won?
On this isle of love where there is passion in our hearts
We will prevail, well make a brand new start

Until the Resurrection
Until the Resurrection
I feel the Resurrection

The angels have gathered the souls of the dead
Our fear drifts away while we walk
The souls of our fathers and forefathers gone
The armies below we will stalk
With pride not forgotten by no man alive
With honour unblemished by time
The fate of our nation weighs down on our hearts
As our hearts reach up to the sky

Oh is this the Resurrection
Oh is this the Resurrection

Oh is this the Resurrection
Oh is this the Resurrection

Father stay awhile, the night has just begun
Brother weep for me, my life is almost gone
I will say goodbye, i must close my eyes
My soul will fly, my soul will fly

Until the Resurrection

Nevermore a slave for an evil master
I can feel no shame
Only love and laughter

I feel the Resurrection
I see the Resurrection
This is the Resurrection!

(Marching of to war, to the beating of the drum
How many die, until the war is won)