Είναι παρηγοριά για εμένα να ξέρω ότι πάνω από την μπόχα και τη λάσπη των ανθρώπινων πεδινών εκτάσεων υπάρχει μια ανώτερη, λαμπρότερη ανθρωπότητα, πολύ μικρή στον αριθμό (γιατί καθετί διακεκριμένο είναι από τη φύση του σπάνιο): Ανήκει κανείς σε αυτήν, όχι επειδή είναι πιο προικισμένος ή πιο ενάρετος ή πιο ηρωικός ή πιο πιστός στην αγάπη από τους ανθρώπους που βρίσκονται κάτω, αλλά – επειδή είναι πιο ψυχρός, πιο λαμπρός, πιο μακρύθωρος, πιο μοναχικός. Επειδή αντέχει, προτιμά, ζητά τη μοναξιά ως ευτυχία, ως προνόμιο, και μάλιστα ως συνθήκη ύπαρξης: Επειδή ζει ανάμεσα στα σύννεφα και τις αστραπές όπως ανάμεσα στους ομοίους του, αλλά το ίδιο ανάμεσα σε ακτίνες του ήλιου, δροσοσταλίδες, νιφάδες χιονιού και σε καθετί που έρχεται αναγκαία από τα ύψη και, όταν κινείται, κινείται αιωνίως μόνο από πάνω προς τα κάτω. Οι βλέψεις προς τα ύψη δεν είναι δικές μας. Οι ήρωες, οι μάρτυρες, οι μεγαλοφυΐες και οι ζηλωτές δεν είναι αρκετά ακίνητοι, υπομονετικοί, λεπτοί, ψυχροί, αργοί για εμάς.

Να καθορίζει κανείς τον δικό του κανόνα και να επιμένει σ’ αυτόν. Να ορίζει κανείς ένα νόμο για τον εαυτό του, υπό τον όρο να μην τον αλλάζει… Να μην υποχωρήσει. Να μην τσακίσει. Να συνεχίσει και χωρίς να υπάρχουν λόγοι να συνεχίσει. Να είναι πιστός στις προδομένες ιδέες, να είναι πιστός για λογαριασμό εκείνων που δεν ήσαν. Να είναι πιστός επίσης και σ’ εκείνους που δεν υπάρχουν πια. Να υπερασπίζει εναντίον όλων και εναντίον του εαυτού του την ιδέα που έχει για τα πράγματα και την ιδέα που θα ήθελε να έχει για τον εαυτό του.

Δεν υπερασπίζομαι ενάντια σε κατηγόρους, στους οποίους δεν δίνω το δικαίωμα να κατηγορήσουν εμένα και τους συμπατριώτες μου. Δεν ασχολούμαι με κατηγορίες, οι οποίες αποτελούν θέματα εσωτερικά των Γερμανών και επομένως δεν αφορούν τους ξένους.

Δεν προβάλλω καμία αντίρρηση ενάντια στις εκφράσεις, οι οποίες στρέφονται κατά της τιμής μου και της τιμής ολόκληρου του γερμανικού λαού. Αντιθέτως, θεωρώ τις κατηγορίες αυτές των αντιπάλων μου τιμή.

Είχα την τύχη να δράσω πολλά χρόνια της ζωής μου κάτω από την ηγεσία του μεγαλύτερου γιου που έβγαλε ο λαός μου στα χίλια χρόνια της ιστορίας του. Ακόμη και αν μπορούσα, δεν θα ήθελα να σβήσω τα χρόνια αυτά από την ύπαρξή μου.

Είμαι ευτυχισμένος γνωρίζοντας ότι εκπλήρωσα την υποχρέωσή μου απέναντι στο λαό μου, την υποχρέωση μου ως Γερμανός, εθνικοσοσιαλιστής και πιστός σύντροφος του ηγέτη μου.

Rudolf Hess, η μοναδική του δήλωση στην δίκη της Νυρεμβέργης.
Την δήλωση αυτή δεν πήρε πίσω ποτέ.

Δεν δύναται να υπάρξη μία φυλή, εάν δεν δημιουργήση πολιτισμόν ιδικόν της. Άλλως το Έθνος δεν είναι παρά μόρια νεκρού σώματος, τα οποια ημπορούν να χρησιμεύσουν ως λίπασμα δι’ άλλας φυλάς. Οντότητα δεν δύνανται να αποτελέσουν. Ούτε είναι η δημιουργία του τρίτου ελληνικού πολιτισμού κάτι το οποίον να είναι ανώτερον των δυνάμεων του Ελληνικού Λαού. Μη σας τρομάζουν οι πολιτισμοί μας οι οποίοι επέρασαν. Να μη σας τρομάζουν καθόλου. Δεν ήσαν τέλειοι. Σεις πρόκειται να κάμετε τελειότερον.

Ένα έθνος μπορεί να επιζήσει από τους ανόητους και ακόμα και τους φιλόδοξούς του. Αλλά δεν μπορεί να επιζήσει από την προδοσία στο εσωτερικό του.

Ένας εχθρός προ των πυλών είναι λιγότερο τρομερός γιατί είναι γνωστός και κρατά την σημαία του υψωμένη. Αλλά οι προδότες που κινούνται μεταξύ των εγκλείστων ελεύθερα, οι δικοί τους ύπουλοι ψίθυροι που σιγοψιθιρίζονται μέσα σ’ όλες τις αυλες, ακούονται μέχρι τις αίθουσες της κυβέρνησης της ίδιας... γιατί ο προδότης δεν φαίνεται καθόλου ως προδότης: Μιλά με εκφράσεις γνωστές στα θύματά του, και φορά τα πρόσωπά τους και τα ενδύματά τους, απευθύνεται στη μικροψυχία που βρίσκεται βαθιά στις ψυχές όλων των ανθρώπων. Σαπίζει τη ψυχή ενός έθνους, εργάζεται κρυφά και άγνωστος στη νύχτα για να υπονομεύσει τους στυλοβάτες της πόλης, μολύνει το πολιτικό σώμα έτσι ώστε να μην μπορεί

πλέον να αντισταθεί. Ο δολοφόνος πρέπει να είναι λιγότερο τρομακτικός.

Ο κίνδυνος είναι μεγάλος, όταν στραφεί ολοκληρωτικά η γενική παιδεία ενός Κράτους, αποκλειστικά και πάντα, στις θετικές επιστήμες. Αντίθετα η γενική παιδεία πρέπει πάντοτε ν’ αποβλέπει σ’ ένα ιδανικό. Έχει καθήκον να στηριχθεί πάνω σε βάσεις ανθρωπιστικές και να δημιουργήσει τα σημεία απ’ όπου αργότερα θα ξεκινήσει μια επαγγελματική εκπαίδευση πιο ανεπτυγμένη. Αν δεν γίνει αυτό, τότε ξοδεύουμε ασυλλόγιστα δυνάμεις που θάχουν πολύ πιο μεγάλη σημασία για την ανθρώπινη ύπαρξη αργότερα, απ’ όλες αυτές τις τεχνικές γνώσεις. Ειδικότερα η διδασκαλία της ιστορίας δεν πρέπει να παραγνωρίζει την αρχαία περίοδο. Αν κατέχουμε έστω και σε χοντρές γραμμές την Ρωμαϊκή ιστορία, θα μας γίνει ο καλύτερος οδηγός για τα σημερινά χρόνια, αλλά και για όλες τις εποχές. Πρέπει ακόμη να διαφυλάξουμε σ’ όλη του την ομορφιά το Ελληνικό Ιδεώδες του Πολιτισμού.

Η αρχηγία ενός στρατεύματος ελληνικού ήτον μία τυραννία, διατί έκαμνε και τον αρχηγό, και τον κριτή, και τον φροντιστή, και να του φεύγουν κάθε μέρα και πάλι να έρχονται. Να βαστάει ένα στρατόπεδο με ψέμματα, με κολακείες, με παραμύθια. Να του λείπουν και ζωοτροφίες και πολεμοφόδια, και να μην ακούν και να φωνάζει ο αρχηγός. Ενώ εις την Ευρώπη ο αρχιστράτηγος διατάττει τους στρατηγούς, οι στρατηγοί τους συνταγματάρχας, οι συνταγματάρχαι τους ταγματάρχας και ούτω καθεξής. Έκανε το σχέδιό του και εξεμπέρδευε. Να μου δώσει ο Βελιγκτών σαράντα χιλιάδες στράτευμα το εδιοιηκούσα, αλλ' αυτουνού να του δώσουν πεντακόσιους Έλληνας δεν ημπορούσε ούτε μία ώρα να τους διοικήσει. Κάθε Έλληνας είχε τα καπρίτσια του, το θεό του, και έπρεπε να κάμει δουλειά κανείς με αυτούς, άλλον να φοβερίζει, άλλον να κολακεύει, κατά τους ανθρώπους.

Με αναφορά στην ελληνική κοσμοθεώρησι του δικαιώματος των λαών στις δικές τους ρίζες, δικές τους κληρονομιές, στους δικούς τους πολιτισμούς, στις δικές τους θρησκείες, καθόρισε ο Σιωνισμός την μοναδικότητα του δικού ΤΟΥ δικαιώματος να εκριζώση ρίζες, κληρονομιές, πολιτισμούς και θρησκείες και να επιβάλλει την “ισότητα” (για όλους, εκτός από τον εαυτό του!), την πανσπερμία, τον ισοπεδωτισμό, τον διεθνισμό, τον οικουμενισμό, με τις “κοσμοθεωρίες” που κατασκευασε, τα συστήματα που καλλιέργησε, τις αιρέσεις που γέννησε…

Και εάν ακόμη οι προσπάθειές μας οδηγηθούν σε αποτυχία, αυτή θα είναι μία αποτυχία προσωρινού χαρακτήρα. Διότι άνοιξα τα μάτια ολοκλήρου του κόσμου ενώπιον του εβραϊκού κινδύνου. Όλα αυτά έκαναν τον εβραίο περισσότερο επιθετικό. Στην πραγματικότητα είναι λιγότερο επικίνδυνος όταν εκδηλώνει την επιθετικότητά του, παρά όταν μετέρχεται της δολιότητος και των μηχανορραφιών. Ο εβραίος ο οποίος προβαίνει σε ομολογία της φυλετικής του καταγωγής είναι απείρως προτιμότερος από τον δήθεν σεμνότυφο εβραίο που ισχυρίζεται πως διακρίνεται από εμάς μόνο από θρησκευτική άποψη. Εάν ο πόλεμος αυτός αποβεί νικηφόρος για τα όπλα μας, θα θέσω τέλος στην παγκόσμια εβραϊκή δύναμη και θα κατορθώσω στους εβραίους ένα χτύπημα, από το οποίο δεν θα συνέλθουν ποτέ. Ακόμη όμως και εάν χάσω αυτόν τον πόλεμο, τούτο δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι η κυριαρχία τους είναι εξασφαλισμένη, διότι τότε θα προκαλέσουν οι ίδιοι το τέλος τους. Θα μεταβληθούν σε υπέρμετρα αλαζόνες, ώστε θα προκαλέσουν μια ισχυρή αντίδραση εναντίον τους. Θα εξακολουθήσουν, ασφαλώς, να συμπορεύονται με τον λαγό, αλλά και να κυνηγούν πλάι στους σκύλους, ώστε να διεκδικούν τα δικαιώματα του πολίτη ανά χώρα και να παραμένουν, προπαντός, μέλη της "εκλεκτής" φυλής.

Ο παραδοσιακός κόσμος γνώριζε την θεϊκή βασιλεία. Γνώριζε τη γέφυρα μεταξύ των δύο κόσμων, δηλαδή την μύηση. Γνώριζε τους δύο μεγάλους τρόπους για να προσεγγίζει την υπερβατικότητα, δηλαδή την ηρωική δράση και τον στοχασμό. Γνώριζε την μεσολάβηση, δηλαδή την τελετουργία και την πίστη. Γνώριζε την κοινωνική υποδομή, δηλαδή τον παραδοσιακό νόμο και το σύστημα των καστών και γνώριζε το γήινο πολιτικό σύμβολο, δηλαδή την αυτοκρατορία.

Αυτές είναι οι βάσεις της παραδοσιακής ιεραρχίας και του πολιτισμού, οι οποίες έχουν εξαλειφθεί τελείως από τον νικηφόρο «ανθρωποκεντρικό» πολιτισμό των συγχρόνων μας.

Julius Evola

Οι αναμορφωτές, που από αιώνες διαδέχονταν ο ένας τον άλλον, αποπειράθηκαν να μεταβάλουν τα πάντα: τους θεούς, το έδαφος, τους ανθρώπους. Όμως στους προαιωνίους και αναλλοιώτους χαρακτήρες της ψυχής των φυλών, τους οποίους έκανε μόνιμους ο Χρόνος και η Φύση, τίποτα δεν έχουν κατορθώσει μέχρι αυτήν την στιγμή.

Γουσταύος Λε Μπον: Νόμοι εξελίξεως των Λαών

Διότι κάθε έθνος που έχει διάφορα έθιμα και αλλοιώτικους νόμους και θεσμούς, οφείλει τα δικά του να σταθεροποιή και μέσα στο ίδιο έθνος να γίνωνται και να ενεργούνται οι επικοινωνίες για την συντήρηση της ζωής. Δηλαδή, όπως κάθε ζώο με τα όμοιά του έρχεται σε επιμειξία, έτσι και κάθε έθνος όχι με αλλοφύλους και αλλογλώσσους, αλλά με συμπατριώτες κι ομογλώσσους είναι σωστό να κάνει συνοικέσια γάμων. Διότι απ’ αυτό το πράγμα εκ φύσεως προέρχεται η μεταξύ τους ομοφροσύνη και επικοινωνία, καθώς και η φιλική συναναστροφή και συμβίωση. Τα δε αλλότρια έθιμα και οι διαφορετικοί νόμοι αποστροφές μάλλον και συγκρούσεις και μίση και διαφωνίες γεννούν συνήθως. Πράγματα που δεν δημιουργούν φιλία και επικοινωνία, αλλά έχθρες και διαστάσεις.

Κωνσταντίνος Ζ’ Πορφυρογέννητος, Προς τον υιόν αυτού Ρωμανόν

Αποτελεί δικαίωμα απαράγραπτο για κάθε κοινότητα και φυλετική οικογένεια, η διαφύλαξη, η καλλιέργεια και ανάπτυξη των κληρονομικών εκείνων χαρακτηριστικών ιδιοτήτων που την διαφοροποιούν από τις άλλες. Συνεπώς, η προσπάθεια επιβολής ή εμφυτεύσεως σε μια κοινότητα ή φυλετική οικογένεια πλαισίων πολιτιστικών ή βιολογικών διαφορετικών από τα δικά τους, αποτελεί παραβίαση ωμή των φυσικών νόμων και αφύσικη παρεμβολή στο έργο της φυσικής εξελίξεως των ανθρώπων. Οι άνθρωποι που υφίστανται αυτόν τον «βιασμό», αμύνονται ενστικτωδώς εναντίον του. Αυτή η άμυνα είναι ο ορισμός του Φυλετισμού. Και ο «βιασμός» αυτός είναι ο ορισμός του Οικουμενισμού.

Ανδρέας Δενδρινός: Οικουμενισμός, το σάβανο των λαών

Το «αμερικανικό οικουμενικό όνειρο» είναι δυστυχώς γνωστό: Πολιτικοί «επίλεκτοι» του Χρήματος, μικρή τάξη προνομιούχων, θα επιφορτίζονται με την «νομική» πλευρά της διοικήσεως. Οικονομικοί «επίλεκτοι» του Χρήματος, απειροελάχιστη τάξη προνομιούχων, θα επιφορτίζονται με την «κατανομή του αίματος» στον πλανητικό οργανισμό, δηλαδή την χρηματοδότηση. Τεχνολόγοι «επίλεκτοι» του Χρήματος (επιστήμονες, τεχνικοί, προγραμματιστές, ηλεκτρονικοί ειδικοί κλπ) σχετικώς πολυάριθμη τάξη προνομιούχων, θα επιφορτίζονται με τη λειτουργία του Συστήματος, αλλά, κατανεμημένοι σε ανταγωνιστικές συγκροτήσεις, θα διατηρούνται σε «λαμπρή αιχμαλωσία και άνετη απομόνωση», ως κατέχοντες τα «απόρρητα» (κώδικες, προγράμματα, δεδομένα κ.ο.κ.). Και η Μάζα των ανθρώπων θα «ζει» με ό,τι θα της δίνουν… Με υπαλληλική εργασία (όσο μπορεί), με άρτον (όσο χρειάζεται), με θεάματα (όσα θέλει).

Ανδρέας Δενδρινός, Οικουμενιστική εισβολή και ιστορικά σύνδρομα

Ότι πρόκειται να πώ, δεν αφορά στο συνηθισμένο άνθρωπο των ημερών μας. Αντίθετα έχω κατά νου τον άνθρωπο που, ενώ έχει εμπλακεί με το σημερινό κόσμο ακόμη και στα πιό προβληματικά και παροξυσμικά σημεία του, ενδόμυχα δεν ανήκει σ’ έναν τέτοιο κόσμο, ούτε θα ενδώσει σ’ αυτόν. Ουσιαστικά αισθάνεται τον εαυτό του ν’ ανήκει σε μια διαφορετική φυλή απ’ αυτήν της συντριπτικής πλειοψηφίας των συγχρόνων του.

Julius Evola: Ιππεύοντας την τίγρη

Θα εχαιρέτιζα μετά ιδιαιτέρας χαράς κάθε μέτρον που θα έδινεν εις την μέσην και ανωτάτην μας εκπαίδευσιν χαρακτήρα αριστοκρατικώτερον. Θ’ απήλλαττε το γυμνάσιον και το Πανεπιστήμιον από τον άχρηστον όχλον των μετριοτήτων, τας οποίας η ευκολία της σπουδής αποσπά από τα επαγγέλματα των πατέρων των, εις τα οποία χρησιμώτεροι θα ήσαν προς την εθνικήν ολότητα… Διότι άλλο από θεσιθήρας και δημοσίους υπαλλήλους δεν είναι ικανοί να γίνουν.

Ιωάννης Συκουτρής, Εμείς Και Οι Αρχαίοι

Ως αφετηρίαν λαμβάνω την έννοιαν της Ελληνικής φυλής, εξ αυτής δε συνάγω πολιτικόν πρόγραμμα δια το Ελληνικόν κράτος. Διότι υπάρχει το δίλημμα: ή θα κάμη το Ελληνικόν βασίλειον πολιτικήν καθαρώς κρατικήν, οπότε θα αδιαφορήση δια την πολιτικήν αποκατάστασιν των έξω των συνόρων του Ελλήνων, ή θα κάμη πολιτικήν πρωτίστως φυλετικήν και δευτερευόντως κρατικήν. Είμεθα υποχρεωμένοι να ακολουθήσωμεν το δεύτερον, διότι τα γεωγραφικά σύνορα του κράτους δεν συμπίπτουν ακόμη με τα γεωγραφικά σύνορα της φυλής.

Ίων Δραγούμης: Προγραμματικοί Πολιτικοί Στοχασμοί

Η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν η δικτατορία πενήντα χιλιάδων ομοτίμων πολιτών επί τριών εκατομμυρίων συμμάχων, μετοίκων και δούλων. Επί πενήντα χρόνια έτυχε οι 25.001 από αυτές τις πενήντα χιλιάδες να είναι άνθρωποι έξυπνοι. Βιολογικό φαινόμενο καταπληχτικό και ανεπανάληπτο στην ιστορία. Από την στιγμή που οι 25.001 έξυπνοι έγιναν 24.999, οι 25.001 ηλίθιοι έφεραν στην αρχή τον Κλέωνα, άνθρωπο στα μέτρα τους ακριβώς, κι η δημοκρατία ξαναβρήκε τον συνεπή εαυτό της.

Μ. Καραγάτσης

Η δημοκρατία είναι το πιο αυταρχικό πολίτευμα, γιατί επιβάλλει στους πάντας τις ανεξέλεγκτες κι άτυπες παρορμήσεις του όχλου. Μ’ ένα δικτάτορα, κατά κάποιον τρόπο συζητείς λογικά, γιατί έχει πάντοτε μια δόση λογικής. Με τον όχλο, κάθε συζήτηση αποκλείεται. Μόνον να τον επηρεάσης μπορείς, αν είσαι δημαγωγός δηλαδή αν μεταχειρισθής επιχειρήματα χαμηλοτάτης ποιότητας, τα μόνα που ο όχλος μπορεί να κατανοήση. Ενας δικτάτωρ, αν βέβαια δεν είναι κτήνος, έχει κάποια γνώση και κάποιαν εκτίμηση προς τις προσωπικότητες της χώρας. Ο όχλος τις αγνοεί, κι ούτε παραδέχεται να κυβερνηθή από ανθρώπους που σκέπτονται. Η σκέψη για τον όχλο είναι αντιπαθής, ύποπτη κι επικίνδυνη.

Μ. Καραγάτσης

Κάποιοι άγιοι δε ζητιάνευαν. Ό,τι ήθελαν τό'παιρναν με το σπαθί τους. Να μπορούσε, λέει, να μπει κανείς έτσι, σαν τους ιππότες, καβαλάρης στην Παράδεισο! Ήρωας κι άγιος, νά ο τέλειος άνθρωπος.

Νίκος Καζαντζάκης

Ακούω την άγρια κραυγή κι ανατινάζουμαι. Μέσα μου, η αγωνία που ανηφορίζει συντάζεται, για πρώτη φορά, σε ακέραιη ανθρώπινη φωνή, στρέφεται κατά πρόσωπο και με φωνάζει – καθαρά, με τ’ όνομά μου, με τ’ όνομα του γονιού μου και της ράτσας μου! Είναι η μεγάλη κρίσιμη στιγμή. Είναι το σύνθημα της Πορείας…

Η Κραυγή κηρύχνει μέσα μου επιστράτεψη. Φωνάζει:
"Εγώ, η Κραυγή, είμαι ο Κύριος ο Θεός σου! Δεν είμαι καταφύγι. Δεν είμαι σπίτι κι ελπίδα. Δεν είμαι Πατέρας, δεν είμαι Γιος, δεν είμαι Πνέμα. Είμαι ο Στρατηγός σου! Δεν είσαι δούλος μου, μήτε παιχνίδι στις απαλάμες μου. Δεν είσαι φίλος μου, δεν είσαι παιδί μου. Είσαι ο σύντροφός μου στη μάχη. Κράτα γενναία τα στενά που σου μπιστεύτηκα. Μην τα προδώσεις! Χρέος έχεις και μπορείς στο δικό σου τον τομέα να γίνεις ήρωας. Αγάπα τον κίντυνο. Τι είναι το πιο δύσκολο; Αυτό θέλω! Ποιο δρόμο να πάρεις; Τον πιο κακοτράχαλον ανήφορο. Αυτόν παίρνω κι εγώ. Ακλούθα μου!
Να μάθεις να υπακούς. Μονάχα όποιος υπακούει σε ανώτερό του ρυθμό είναι λεύτερος.
Να μάθεις να προστάζεις. Μονάχα όποιος μπορεί να προστάζει είναι αντιπρόσωπός μου απάνω στη γης ετούτη.
Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.
Ν’ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους. Να ζητάς συντρόφους!"

Νίκος Καζαντζάκης: Ασκητική

Sunset on a dying town, our brave men sit in prayer
Their bodies weak, a feeling of despair
Never to be free of the foreign master
Our brave ones flee, their spirits fading faster

Before the Resurrection

There goes the last of the chosen ones
Where lies the past, it´s gone with all our sons
Where is the peace, we've been searching for?
How long to wait, until we hear the Call?

Until the Resurrection
Until the Resurrection
Until the Resurrection

Marching of to war, to the beating of the drum
How many die, until the war is won?
On this isle of love where there is passion in our hearts
We will prevail, well make a brand new start

Until the Resurrection
Until the Resurrection
I feel the Resurrection

The angels have gathered the souls of the dead
Our fear drifts away while we walk
The souls of our fathers and forefathers gone
The armies below we will stalk
With pride not forgotten by no man alive
With honour unblemished by time
The fate of our nation weighs down on our hearts
As our hearts reach up to the sky

Oh is this the Resurrection
Oh is this the Resurrection

Oh is this the Resurrection
Oh is this the Resurrection

Father stay awhile, the night has just begun
Brother weep for me, my life is almost gone
I will say goodbye, i must close my eyes
My soul will fly, my soul will fly

Until the Resurrection

Nevermore a slave for an evil master
I can feel no shame
Only love and laughter

I feel the Resurrection
I see the Resurrection
This is the Resurrection!

(Marching of to war, to the beating of the drum
How many die, until the war is won)

…Και τους τρέμουνε των κάμπων οι κιοτήδες
και με ονόματα τους κράζουν πονηρά
"κλέφτες και απελάτες και προδότες",
τους μισούν οι βασιλιάδες κι όλ’ οι τύραννοι,
κ’ είναι, μέσα στους σκυφτούς, τα παλληκάρια,
κ’ είναι, μέσ’ στους κοιμισμένους, οι στρατιώτες.

Στην Ιταλία επί τριάντα χρόνια κάτω από την κυριαρχία των Βοργία, έζησαν πολέμους, τρομοκρατία, φόνους και αιματοχυσίες. Όμως παρήγαγαν τον Μιχαήλ Άγγελο, τον Λεονάρντο ντα Βίτσι και την Αναγέννηση.
Στην Ελβετία ζούσαν με αδερφική αγάπη πεντακόσια χρόνια δημοκρατίας και ειρήνης και τί παρήγαγαν; Τα ρολόγια με κούκο!

Graham Green: Ο Τρίτος Άνθρωπος

Το ότι όλοι μπορούν να μάθουν ανάγνωση θα καταστρέψει μακρόπνοα όχι μόνο τα γραπτά, μα και το πνεύμα το ίδιο. Κάποτε το πνεύμα ήταν Θεός, ύστερα γίνηκε άνθρωπος, για να καταντήσει τώρα όχλος.

Fr. Nietzsche: Τάδε έφη Ζαρατούστρα

Ελού βίον τον άριστον, ηδύν δ' αυτόν η συνήθεια ποιήσει.
- Διάλεξε τον καλύτερο τρόπο ζωής και η συνήθεια θα τον κάνει ευχάριστο. -